Maar met de toekomst van het werk i

Maar met de toekomst van het werk in gedachten, geef ik de voorkeur aan de interpretatieve benaderingen, omdat ze meer op mijn werkwijze lijken. Ik word er vrolijk van, en trots, als ik zie dat anderen de structuur gebruiken om er iets anders mee te bouwen. Ik vind het ook interessant om te zien in hoeverre het nog herkenbaar blijft als een interpretatie van MBCBFTW, welke elementen bepalen dat? Ignacio Nieto maakte bijvoorbeeld een eerbetoon aan Chileense soldaten die stierven in de bergen; het is zijn verhaal en hij gebruikt hooguit dezelfde framestructuur, maar hij vroeg me toch toestemming om het werk te maken en te tonen. Dat is een beetje vreemd natuurlijk, want ik heb geen patent op het gebruik van frames, maar het specifieke gebruik van de frames is een van de belangrijkste kenmerken van het werk. Het is me ook opgevallen dat de meeste mensen het linker frame ongemoeid laten terwijl de rechter frames verhoudingsgewijs kleiner worden. Misschien is het zoiets als de gulden snede in design, maar dan voor frames. Een laatste kenmerk is dat alle interpretaties altijd eindigen met niets, met zwarte frames.